تهيه‌كننده‌ "پابرهنه در بهشت":

كارگردانان اول پرانگيزه‌تر از كارگردانان حرفه‌اي هستند

تهيه‌كننده‌ "پابرهنه در بهشت" گفت: تصور ما اين است كه موضوع فيلم يك موضوع جهاني است و همه دنيا دچار اين معضل هستند منتها نگاه، نگاهي روحاني است.

    به گزارش سايت سينمايي سوره، حبيب‌الله كاسه‌ساز كه در نشست نقد و بررسي فيلم "پابرهنه در بهشت" درجمع دانشجويان علوم پزشكي شهيد بهشتي سخن مي‌گفت، درباره‌ي كاركردن با كارگردان‌هاي جوان گفت: يكي از معدود تهيه‌كنندگاني هستم كه با كارگردان‌هاي اول بيشتر كار مي‌كنم و 8 كارگردان اول با من كار كرده و وارد سينماي حرفه‌يي شده‌اند، از جمله آن‌ها در سال گذشته مي‌توانم از بهرام توكلي و مسعود ده‌نمكي نام ببرم.
    وي افزود:‌ خيلي‌ها به من گفتند اين ريسك بزرگي است و مثل هندوانه تو خالي است. از آنجايي كه كارهاي كوتاه "توكلي" را ديده بودم احساس كردم او به سينماي حرفه‌يي بسيار نزديك است.
    وي تاكيد كرد: كارگردان‌هاي اول پر جوش پر حركت و پرانگيزه‌تر از كارگردان‌هاي حرفه‌يي هستند و عموما فيلم‌هايشان خوب مي‌شود. اين كار براي من ريسك قابل قبولي است و براي بنده جواب داده است. امسال هم با 5 كارگردان جوان در حال كار كردن هستم و به نظرم ديگر تهيه‌كنندگان در اين وادي عقب هستند.
    در اين نشست بهرام توكلي ( كارگردان)‌، هومن سيدي و افشين هاشمي ( بازيگران فيلم) و نيما حسني نسب ( منتقد سينما) نيز حضور داشتند.
    بهرام توكلي نيز در ارتباط با فرم فيلم "پابرهنه تا بهشت" و فرم بصري خاص كارش گفت: خيلي خوشحالم به جاي مضمون كه عموما در سينماي ايران درباره‌ي آن پرسش مي‌شود، درباره فرم سئوال كرديد. پيش از اينكه ديالوگ‌ها به ذهن من بيايد اول فضا و رنگ‌هاي خاص هر صحنه پيش از هر چيزي به ذهنم آمد و به تدريج تمايل به كم كردن رنگ‌ها برايم تداعي شد و مسلما فيلمبردار كار در شكل گرفتن آن بسيار موثر بوده است.
    او درباره‌ي استفاده از نماهاي درشت در فيلم گفت: يك مقدار فكر كرديم استفاده از نماهاي كلوزآپ مي‌تواند حس خفگي بيشتري را انتقال بدهد و چون زاويه نگاه (‌پي او وي) آدم‌هاي خاص فيلم فرق مي‌كرد در بعضي پلان‌ها از فيلمبرداري ويدئويي استفاده كردم.
    هومن سيدي بازيگر فيلم "پابرهنه در بهشت" نيز درباره شخصيت‌هاي خاصي كه در چند فيلم تقريبا به شكل كليشه اجرا كرده است، گفت: قبل از اين كه فيلم‌ها به من پيشنهاد شود، به ژانر خاص معناگرا فكر نكرده بودم و پس از پيشنهاد آثاري چون "يك تكه نان" و "پا برهنه تا بهشت" و "آنكه دريا مي‌رود" بحث كليشه مداوم داشت مي‌آمد سراغم كه سعي كردم با نقش‌هاي متفاوت از سمت خاصي كه درحال حركت بودم فاصله بگيرم. بعد از "يك تكه نان" خيلي‌ها فكر مي‌كردند من اصلا بازيگر نيستم.
    افشين هاشمي از ديگر بازيگران فيلم درباره ارتباط تيپ سازي و سابقه تئاتري‌اش گفت: نمي‌توان گفت كسي كه حتما بازيگر تئاتر است، تيپ‌سازي مي‌كند. اين دو با هم مترادف نيستند و اين اصطلاح غلط است كه مي‌گويند بازي "تئاتري"، عبارت غلطي است.
    برپايه اين خبر، در بخش ديگري از جلسه "حبيب‌الله كاسه‌ساز" درباره مضمون فيلم گفت: تصور ما اين بود كه موضوع فيلم يك موضوع جهاني است، موضوعي كه همه دنيا گرفتار اين معضل هستند منتها نگاه، نگاهي روحاني است. ما مي‌خواستيم بگوييم اين شخصيت ما در ته ذهن مخاطب به عنوان روحاني جا مي‌افتد و نگاه همه مردم در همه جاي دنيا ذات پاكي است، چون خدا آن نطفه را گذاشته است.
    توكلي نيز افزود: هر كسي مي‌تواند به چنين رفتاري برسد و حتما لازم نيست او روحاني باشد. درباره تكراري بودن اين نقش من هم موافقم و من سعي كردم آدمي را كه از درون روحاني است به تصوير كشيده بشود و تعمد داشتم كه اين شخصيت از لباس روحاني استفاده نكند و قصد داشتم شخصيت اصلي فيلم شبيه آن روحاني ايده‌آلي كه در ذهن داشتم بشود.
    توكلي افزود: "پا برهنه تا بهشت" نگاه تازه‌يي به دين نيست و بر خلاف دوستاني كه به تعجيل درباره اسلام نظر مي‌دهند در بسياري از بزرگان دين اين شيوه روحانيت بوده و فيلم تلاشي دوباره به نگاه مجدد به شكلي است كه كمتر به آن توجه مي‌شود.
    وي تاكيد كرد: هر فيلمسازي بايد جذب سوژه و پرسوناژهايش شود واگر كسي به قصد طرح مضمون، فيلم بسازد، كارش بسيار موفق نخواهد بود.
    كاسه ساز درباره باز نگشتن سرمايه گردش مالي در چنين فيلم‌هايي گفت: معمولا هيچ تهيه‌كننده‌اي هزينه واقعي توليد فيلم را نمي‌گويد، مهم آن محصولي است كه توليد مي‌شود و معمولا برآوردها با 5 تا 10 درصد كمتر و بيشتر فيلم تمام مي‌شود. هزينه اين فيلم‌ها به لحاظ ماندگاري‌اش در سينماي ايران قابل تحمل است. به نظرم بعضي از فيلم‌ها بايد براي تاريخ سينماي ايران ساخته شود.
    برپايه اين خبر، جلسه‌ با سوالات مختلف درباره‌ي فيلم "پابرهنه در بهشت" ادامه پيدا كرد.
    اين فيلم داستان "يحيي"، روحاني جواني است که محلي نامتعارف را براي ادامه خدمتش انتخاب مي‌کند: قرنطينه بيماران لاعلاجي که علاوه بر درگيريهاي جسمي، دغدغه‌هاي شديد و بي‌پاسخ ذهني دارند. يحيي در کنار آنها زندگي مي‌کند و خود به‌عنوان روحاني چيزهاي بسياري ياد مي‌گيرد و احساس مي‌کند زندگي او به‌عنوان يک روحاني واقعي از روز حضورش در آن قرنطينه شروع شده است.
انتهای پیام /