در حاشيه جشن خانه سينما

جشن خانه سينما «به همين سادگي» برگزار شد!

«قصد داريم قبل از روز ملي سينما عصرهاي سينماي ايران را به مدت شش شب برگزار کنيم.» اين بخشي از سخنان مديران يازدهمين جشن خانه سينما بود که در نشست رسانه‌اي اين جشن در روز 25 تيرماه 86 اعلام شد.

    به گزارش سايت سينمايي سوره، اين نشست خبري با حضور پرويز پرستويي دبير جشن، کامران ملکي عضو هيأت مديره خانه سينما، منوچهر شاهسواري مدير اجرايي و علي معلم نايب رئيس و سخنگوي هيئت مديره خانه سينما در خانه سينما برگزار شد. در اين جلسه هر يک از حاضران به بخشي از ناگفته هاي جشن که قرار بود دو ماه بعد در شهريورماه برگزار شود، اشاره کردند که به چگونگي اجراي برجسته ترين حرف ها و فاصله وعده تا عمل مي پردازيم.
    مهمترين کاستي اين جشن را بايد در حرف هاي منوچهر شاهسواري پيدا کرد. او درباره شکل اجرايي متفاوت جشن يازدهم گفت: بايد بپذيريم که سينما فارغ از مسائل دروني به عنوان پديده اي اجتماعي در عمق بخشيدن به ارتباط اجتماعي نقشي موثر دارد. اما به اين ارتباطات اجتماعي در سال هاي گذشته کمتر دقت شده است. به همين دليل قصد داريم قبل از روز ملي سينما عصرهاي سينماي ايران را برگزار کنيم. اين عصرها به مدت شش روز با موضوع سينما و ادبيات داستاني، سينما و سياست، سينما و جامعه، سينما و ساير هنرها با محوريت معماري، سينما و تلويزيون و سينما و روحانيت در موزه سينما با حضور کارشناسان برگزار مي شود. براي هر موضوع هم يک دبير در نظر گرفته شده است.
    کات ... يازدهمين جشن خانه سينما 20 شهريورماه يک روز قبل از روز ملي سينما برگزار شد بدون آنکه پيش درآمد يا پس درآمدي داشته باشد. بدون آنکه عصرهاي سينماي ايران به مدت شش روز با موضوعات طراحي شده با حضور کارشناسان و دبيران انتخاب شده برگزار شود. بدون آنکه عمق بخشيدن سينما به ارتباطات اجتماعي که در سال هاي گذشته کمتر مورد توجه قرار گرفته بود (به گفته مدير اجرايي جشن) مهم تلقي شود و ... بدون آنکه مسئولان و برگزارکنندگان جشن درباره اين کاستي يا هر چه خود نام مي گذارند، کوچکترين توضيحي دهند.
    تصور همگان از نشست رسانه اي يک جشن، جشنواره، نمايشگاه، همايش و ... طبيعتاً نشستي است براي روشن شدن نقاط نامعلوم و روشن شدن جزئيات و اعتبار و اهميت وعده ها و حرف هاي عنوان شده در يک نشست مطبوعاتي به جهت اطلاع رساني گسترده و رسمي حتي چندبرابر يک گفتگوي تک نفره است. چرا که هر يک از مسئولان حاضر نه فقط از جايگاه خود حرف مي زنند و وعده مي دهند، بلکه در واقع مسئول حرف هاي ديگر همکاران خود نيز هستند.
    در چنين موقعيتي چگونه است که در يک چنين جلسه رسمي که بر حرفه اي بودن مسئولان حاضر نمي توان کوچکترين نقدي وارد کرد، چهار مقام رسمي جشن و خانه سينما تا امروز کوچکترين نيازي براي حداقل توضيحي در اين خصوص احساس نکرده و با اين کار به نوعي رسمي، حرفه اي بودن و اصلاً مرکز ثقل بودن جشن و خانه سينما را زير سوال برده اند!
    جالبتر اينکه جز شاهسواري گوينده اين وعده ها و حاضران، يک گروه مهم هم به اين کاستي اعتراض نکرده اند: شش دبير که براي عصرهاي سينماي ايران انتخاب شده بودند! از حرف هاي قاطعانه مدير اجرايي اين گونه برمي آيد که براي هر موضوع يک دبير در نظر گرفته شده و تکيه حرف هاي ما بر اين شش نفر است. خاموش ماندن اين شش نفر دو فرضيه را مطرح مي کند يا اينکه آنها هم مانند شاهسواري، پرستويي، معلم، ملکي و مدير عامل خانه سينما چون کسي متوجه اين خلف وعده نشده ترجيح داده اند کل ماجرا را به فراموشي سپرند يا اينکه ... اصلاً اين شش نفر وجود خارجي ندارند و خانه از پاي بست ويران است!
    فرضيه دوم بيان مي کند که اين موضوع فقط در حد يک فکر و ايده بوده و روز نشست مطبوعاتي هم فقط براي پررنگ کردن ادعاي برگزارکنندگان مبني بر شيوه متفاوت برگزاري جشن يازدهم عنوان شده است. تلاشي که به ثمر نشست ولي جشن يازدهم را از جهت ارتقاء کليه معيارها سرآمد دوره هاي قبل نکرد، بلکه از جهت جنجال آفريني و پررنگ جلوه دادن دشمني و کدورت ميان اهالي سينما سرآمد کرد.
    اين همان وجهي است که دبير جشن در همان جلسه 25 تيرماه به آن صحه گذاشت. پرستويي در ابتداي جلسه پس از تشکر کامران ملکي از او به خاطر پذيرفتن اين مسئوليت گفت: مطبوعات پل ارتباط بين مخاطبان و هنرمندان هستند. من در حال حاضر تمام فعاليت بازيگري خود را تعطيل کرده ام، زيرا مسئوليت بزرگي بر دوش خود احساس مي کنم. جشن خانه سينما صرفاً يک رقابت نيست، بلکه نيت اصلي اين مراسم حفظ سينما همزمان با روز ملي سينماست. سينما در جامعه ما نقشي مهم دارد و بايد براي حفظ آن بکوشيم.
    آيا همزمان با روز ملي سينما در سال 86 سينماي ايران حفظ شد يا به نقطه قهقراي وجهه فرهنگي خود نزديک شد؟ آيا وجه ارج نهادن به سينما توانست به وجه رقابتي آن غلبه کرده و آن را تحت تأثير قرار دهد يا در واقع اين رقابت و مسابقه، سلايق محدود برگزارکنندگان و داوران و ... با بزرگنمايي بر نفس بزرگداشت سينما سايه انداخت؟
    آيا در سرود "اي ايران" که در پاسداشت ايران و ايراني و سينماي ايران خوانده شد همه سويه هاي مختلف سينماي ايران همراهي داشتند يا همه چيز از فيلتر تيره نمايي سينما و روابط سينماگران و فيلم ها عبور کرد؟ اصلاً وجهه صنفي جشن خانه سينما که تا سال گذشته باعث ارتقا اعتبار اين جشن در مقابل جشنواره فيلم فجر بود، در اين دوره حضور مثبت داشت يا منفي؟ دعواهاي صنفي را ارج نهاديم يا به قولي سينماي ايران را؟
    دبير جشن در همين جلسه درباره شيوه متفاوت داوري ها در جشن يازدهم افزود: امسال داوري ها به صورت جديتر دنبال مي شود و قرار است در سالن خانه سينما تنها همين 110 داور (80 نفر عضو صنوف، 18 نفر روساي ساير صنوف و 12 نفر از شخصيت هاي هنري) فيلم هاي شرکت کننده را ببينند و حتي به تعداد اين افراد يک نفر نيز اضافه نخواهد شد. قرار نيست مثل گذشته داوران با دوستان و آشنايان به ديدن فيلم بنشينند، بلکه تنها اعضا مي توانند بيايند. حتي اگر داوران فيلم هاي شرکت کننده را قبلا ديده اند بايد بار ديگر با ديدن فيلم به قضاوت آن بنشينند. البته نظر داوران به صورت رايانه اي ثبت خواهد شد.
    درباره ماجراهاي انتخاب اين 110 داور، تعداد دقيق 80، 18 و 12 و جنجال هاي برآمده از آن به قدري گفته شده که به نوعي تکرار مکررات است و مسلماً زير سئوال برنده پايبندي به اين فهرست و اعداد و ارقام. ولي نکته ديگر در مورد تأکيد بر فيلم ديدن داوران طبق برنامه حساب شده است که شايد در اجرا بتوان حضور نداشتن همراهان و آشنايان داوران را عملي شده دانست که آن هم سازنده اين پرسش است که اين جلسات نمايش محدود و دقيق و حساب شده منجر به چه نتيجه اي شد؟ آيا شاهد نوعي داوري بوديم که کمتر شک و شبهه در مورد فرمايشي و نمايشي بودن آن حرفي به ميان بيايد؟
    نکته ديگر در خصوص تأکيد به ديدن فيلم ها از سوي داوران حتي به صورت تکراري است که در عمل به اجرا نيامده و داوراني که فيلم هايي را قبلاً ديده بودند مجبور به تماشاي دوباره و به نوعي قرار گرفتن در فضاي ايزوله شده خاص داوري ها نبودند. البته دبير جشن به اين حرف خود که تعداد داوران را در 110 نفر ثابت نگه مي دارد هم پايبند ماند، حتي به قيمت زير پا گذاشتن توافقي که بين رئيس صنف و خود او و ديگر مسئولان برگزاري جشن شده بود.
    معلم هم در اين نشست به نکاتي اشاره کرد که کمتر از بقيه وعده ها دستخوش تغيير شدند: متاسفانه تعدادي از دوستان در ارتباط با اين جشن دچار توهم اسکارپنداري شدند و از مقرراتي که در آئين نامه وجود ندارد سخن مي گويند. اين موضوع بايد مد نظر قرار بگيرد که فيلم هايي مي توانند در جشن خانه سينما شرکت کنند که در زمان معين اکران شده و پروانه نمايش هم از ارشاد دريافت کرده باشند. حتي فيلم هايي که يکبار در جشنواره نمايش داده شده اند مي توانند در اين جشن شرکت کنند.
    در انتها مي ماند جشن بزرگ سينماي ايران که با رسيدن به دوران بلوغ و بالندگي هر چه بيشتر از وجهه و اعتبار فرهنگي خود فاصله مي گيرد و در يازده سالگي خود خاطره اي خوش براي هنردوستان و اهالي خود باقي نگذاشت.
انتهای پیام /