چند نكته از جشنواره 25
توازن گنجايش و آدمها
راستش را بخواهيد من در سول مدت عمرم كارهاي زيادي را تجربه كرده بودم و مسيرهاي زيادي را هم رفته بودم، اما تنها كاري كه نكرده بودم و شايد تا دو هفته پيش هيچگاه حتي فكر آن را نمي كردم كه تا آخر عمر آن را تجربه كنم، فيلم ديدن در سالن سينما به صورت سرپا و ايستاده بود كه شكر خدا و به لطف مسئولان پرتلاش جشنواره در اين ايام اين مهم را هم تجربه كردم.
بله تصور كنيد در زمان شروع فيلمهاي مهم و حتي متوسط ناگهان دو الي سه برابر گنجايش سالن، تماشاگران وارد سينما مي شدند و ميخواستند كه به تماشاي فيلم بنشينند و تو مجبور هستي دو ساعت تمام در تاريكي و تحت فشار از هر چهار طرف فيلم نگاه كني و سرپا از تماشاي آن لذت ببري. به راستي جالب است انگار قوانين اتوبوس و مترو در سينما هم ريشه دوانده و خوش به حال اتوبوس و مترو سوارهاي حرفه اي كه در جشنواره امسال حداقل راحت تر از ديگران بودند و با تكنيك هاي خاص مشكلات و عذاب سرپا ايستادن و فشارهاي كمپرس گونه را براي خود به حداقل رساندند. واقعاً مگر زماني كه سينما فلسطين به عنوان سينماي مطبوعات انتخاب شد، مسئولان از ظرفيت و گنجايش آن اطلاع نداشتند كه اين همه كارت صادر كردند و اگر قرار است اين همه كارت صادر شود، چراكه سينما فلسطين بايد انتخاب شود؟ به اين نكته دقت كنيد امسال بيست و پنجمين جشنواره ما برگزار شد و اين يعني عمر آن به ربع قرن رسيد و پسوند بين المللي را هم يدك مي كشد، اما... ماجراي بولتن روزانه بله! در اولين موضوع به تعداد زياد آدمها و گنجايش كم سالن اشاره كردم، اما انگار اين رشته سر دراز دارد و تبعات آن فقط به سرپا ايستادن و فيلم ديدن ختم نمي شود، چراكه به محض آمدن بولتن روزانه در عرض كمتر از سه دقيقه (باور بفرماييد در گفتن سه دقيقه غلو نمي كنم) تمام آنها تمام مي شد و انگار تختم آن را در سالن برمي داشتند. واقعاً نمي دانم آيا تعداد بولتن ها اينقدر كم است و هيچ تناسبي با تعداد حاضرين در سينما ندارد و يا هر نفر چهار تا چهار نشريه برمي دارد. من كه هرچي فكر كردم به نتيجه خاصي نرسيدم. اي كاش در اين مورد تصميمي گرفته مي شد و بولتن به طرز شايسته اي توزيع مي شد، نه اينكه با رسيدن آن ناگهان همه به سوي آن حمله ور شوند و براي برداشتن يك بولتن ناقابل زيردست و پاي ديگران له شوي. امسال بيست و پنجمين جشنواره ما برگزار شده و عمر آن به ربع قرن رسيده است و پسوند بين المللي را هم يدك مي كشد، اما... جدول برنامه ها اصولاً ما كه ديگر عادت كرده ايم كه زياد به برنامه سينما و جدولي كه روز اول مي دهند زياد اعتماد نكنيد، چراكه در چندين جاي آن نوشته شده بعداً اعلام مي شود و در بعضي موارد هم فيلمها جابه جا مي شود. در جدول امسال خبري از جمله بعداً اعلام مي شود به چشم نمي خورد و تا روز چهارم هم تمام فيلمها درست طبق برنامه و جدول اعلام شده به نمايش درآمدند. با گذشت آن چهار روز با خود فكر كردم كه انگار امسال اتفاق خارق العاده اي رخ داده است و همه چيز دارد درست مي شود، اما انگار چشمان خيلي شور است چراكه از روز پنجم تغييرات به حدي رسيد كه عملاً جدول كارايي خود را از دست داد و در سينما بايد منتظر بودي تا ببيني فيلم بعدي چيست؟ « پايان راه» به جاي «مخمصه»، «مخمصه» به جاي «چند روز بعد»، «سنتوري» به جاي «رئيس» و .... انگار هنوز هم قصد اصلاح نداريم و بايد از بي برنامه گي رنج ببريم آن هم با گذشت بيست و پنجمين جشنواره رو سپري كردن ربع قرن عمر و يدك كشيدن پسوند بين المللي، اما .... در پايان اين مطلب قصد دارم نتيجه گيري كنم و بگويم جشنواره اي مثل پوسان كه هر ساله در كره جنوبي برگزار مي شود و عمر آن از 10 سال تجاوز نكرده است، دو، سه سالي است كه تبديل به يكي از معتبرترين جشنواره هاي آسيايي شده است و به نوعي اعتبار آسيا به حساب مي آيد. اما جشنواره فيلم ما پس از بيست و پنج سال و گذر ربع قرن زمان و با استفاده از پسوند بين المللي اكنون در كجا ايستاده است و اصلاً از لحاظ نظم و ترتيب دوره بيست و پنجم آن چه فرقي با دوره پنجمش دارد؟ انتهای پیام /
