نگاهي به "تك‌درخت‌ها"

شاعرانگي، تنهايي و ديگر هيچ

فيلم سينمايي "تك‌درخت‌ها" ساخته جديد سعيد ابراهيمي‌فر بيش از هر چيز روايتي از تنهايي يك شاعر است.

    به گزارش سايت سينمايي سوره ، زماني كه ابراهيمي فر "نار و ني" را ساخت، سينماي ايران به سمت ارايه آثاري پيش مي رفت كه انديشه ورزي، نجابت و استفاده از زبان نمادها در فيلم ها بسيار باب شده بود. اين مسئله طي چند سال مخاطب را به سمتي هدايت كرد كه سينما را يك سرگرمي و تفريح نداند و براي تماشاي اثري هنري به سالن برود. اما اين روند چندان پايدار نماند. در آن زمان ساخته نخست اين فيلمساز به دل بسياري از مخاطبان نشست. هر چند در آن زمان بيننده عام به آن توجه زيادي نشان نداد و فيلم در زمره آثار خاص سينما قرار گرفت.
    طي سال هاي گذشته ذايقه مخاطب تغيير كرده و علاقمندان به مديوم سينما علاقه دارند، فيلم هايي را به تماشا بنشينند كه به نوعي آنها را سرگرم كند يا حداقل حرفي تازه براي گفتن داشته باشد. فيلم جديد ابراهيمي فر هيچ كدام از اين وجوه را رعايت نكرده است. وي حتي به سبك و سياق خاص فيلمسازي خود نيز توجه زيادي نشان نداده است. به اين جهت كه فيلم نه با نمادها ارتباط خاصي دارد و نه اينكه اثري سرگرم كننده محسوب مي شود. بلكه به نظر مي رسد ريتم كند و اثري كه قصه چنداني ندارد، مهمترين وجه اين اثر به شمار مي آيد.
    البته قصه نداشتن به خودي خود براي يك اثر سينمايي ايراد محسوب نمي شود. بلكه مسئله اصلي اين است كه اثر در ايجاد كمترين جذابيت بصري يا مضموني ناتوان است. به اين خاطر كه فيلم نمايي از تنهايي يك شاعر را نشان مي دهد. مردي عاشق فرهنگ، كشور و ادبيات كه در عمل از هنر به مفهوم مطلق و ناب آن دور است و فقط آثاري نوشتاري ارايه مي كند كه بيشتر جزو آثار حاشيه اي ادبيات محسوب مي شود تا متوني ماندگار كه وي را به عنوان شاعر و هنرمند معرفي كند.
    "تك درخت ها" حتي روايت آدم هاي معمولي جامعه نيست كه بتوان اثر را جلوه بخشي از افراد جامعه معرفي كرد يا نشاندهنده مسئله اي از جامعه باشد. مسئله دفن اين شاعر در قطعه هنرمندان نيز بسيار حاشيه اي و حتي بي ربط با قصه است. به نظر مي رسد ابراهيمي فر دنبال بيان مطلب يا مسئله اي خاص نبوده و حتي تمايل به قراردادن بيننده در موقعيت يا حس جديدي نيست. بلكه او همانند شخصيت اصلي داستان فيلمي براي دل خود ساخته تا به نوعي تنهايي درونش را مطرح كند. نوعي حديث نفس از بي تفاوتي هايي كه نسبت به هنرمندان عرصه هاي مختلف در سطوح گوناگون مي شود.
    هر چند به نظر مي رسد اين فيلم در بيان مسايل دروني سازنده اش هم موفق نيست. فيلمبرداري كه از نگاه هندي كم پسر شاعر در اثر قرار مي گيرد و از نظر تصوير به نوعي رنگ و جنس متفاوتي دارد، به اندازه اي بر اثر غالب مي شود كه بيننده را خسته مي كند. مهمتر اينكه به راستي مشخص نيست استفاده از اين تكنيك قصد انتقال چه چيزي را به بيننده اش دارد. اگر اين بخش ها را نگاه خاص شخصيت ها يا حتي راهي براي ورود به درون آدم ها بدانيم، از نظر كاربرد بصري چندان گويا نيست.
    به نظر مي رسد ابراهيمي فر براي اين فيلم حداقل در كارنامه هنري وي اثري قابل قبول به حساب بيايد، بايد در قطع سكانس ها و حتي ترتيب قرار گرفتن آنها نگاهي دوباره داشته باشد. همچنين انتخاب و ارايه نماها به طريقي انجام شود كه حداقل حس مهرباني، صميميت يا ... به بيننده منتقل شود. ياد "نار و ني" به خير!
 
انتهای پیام /